Prolog

Wypuszczam nerwowo powietrze z ust, spoglądając na swoje odbicie w lustrze. Delikatny, wręcz praktycznie niewidoczny makijaż i starannie ułożone włosy to coś, czego nie wybrałabym na co dzień, jednak muszę przyznać, że naprawdę mi się podoba... Wyglądam jak księżniczka. Prawdziwa księżniczka.

Długa, biała suknia idealnie opina moje ciało, uwydatniając wszystkie jego atuty. I szczerze - nie przeszkadza mi nawet jej błyszcząca góra, która jest praktycznie cała pokryta małymi kryształkami.

Mimo to dalej nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzieję się naprawdę. Biorę ślub. Ja naprawdę biorę ślub. Na dodatek z mężczyzną, którego nigdy w życiu nie widziałam na oczy. Nie wiem kim jest, jaki jest i jak wygląda.

Niektórzy mogliby powiedzieć, że jestem głupia - brać udział w eksperymencie, który tak naprawdę może zniszczyć dużą część mojego życia. Nikt bowiem nie zagwarantuje mi, że po tym wszystkim będę dalej taka sama. To możemy być najlepsze, bądź najgorsze pięćdziesiąt dni w moim życiu. Mam jednak nadzieje, że bez względu na końcowy wybór będę się naprawdę dobrze bawić.

W końcu będę mieć męża... Co mogłoby pójść źle? Jeżeli oboje powiemy "Tak" czeka nas siedem tygodni świetnej zabawy nawet, jeżeli rozejdziemy się po tym czasie.

- Zdenerwowana? - zachrypnięty, męski głos rozbrzmiewa w całym pomieszczeniu, mimowolnie wywołując uśmiech na mojej twarzy.

Chris opiera się o framugę drzwi, krzyżując ręce na torsie. Wygląda elegancko i seksownie. Smukły, ciemnowłosy i zielonooki. Należy do tego typu facetów, którzy zawsze wyglądają fantastycznie, niezależnie od sytuacji. Jestem wręcz przekonana, że któregoś dnia ta jego buźka za milion dolarów będzie zdobić bilbordy i okładki najlepszych magazynów na całym świcie. Nieważne, czy i w jaki sposób by ją wykorzystał, jest powalająca.

- Troszeczkę - szepcze, pośpiesznie wstając z krzesła i rzucając się w jego otwarte ramiona - Co jeżeli moi rodzice mieli racje?

Na samą myśl o tym robi mi się niedobrze. Zawsze było mi trudno dorównać ich wymaganiom, a kiedy oświadczyłam, że mam zamiar wyjść za mąż za nieznaną mi osobę, praktycznie mnie wydziedziczyli.

- Gdybym był gejem najprawdopodobniej w tym momencie stałbym przy ołtarzu. Ten koleś jest niesamowicie seksowny - mówi, delikatnie całując moje czoło.

- Naprawdę? - pytam niepewnie, spoglądając na niego z góry.

- Obiecuje malutka - mruczy w moje włosy - Nie będziesz żałować.. Zwłaszcza, jeżeli pod tym garniturem wygląda tak dobrze jak z nim. Och kochana już ci zazdroszczę!

- Przestań - piszczę, chowając głowę w jego torsie -Nie mów tak teraz. Jestem już wystarczająco zestresowana... Nie mogę jeszcze martwić się o moje majtki.

- Chyba już na to za późno.

Delikatnie uderzam go w brzuch, mimo wszystko śmiejąc się z jego słów. Mój drużba powinien mnie uspokoić mówiąc, że wszystko będzie dobrze, że będę szczęśliwa. Ponieważ jednak jest to Christian, nie mogę liczyć na nic podobnego - co szczerze bardzo mnie cieszy.

- Skylar! Odsuń się od niego - krzyczy moja mama, jak huragan wpadając do niewielkiego pokoju - Zaraz się cała pognieciesz - dodaje, nerwowo wygładzając moją długą sukienkę.

- Pani Jones.. To ostatnie kilka minut, kiedy mogę jeszcze molestować Pani córkę. Proszę mi jej nie zabierać - rzuca mój przyjaciel, formując usta w niezadowolony grymas.

- Christian! - upomina go mama. Mimo, że zna go od dziesięciu lat, jeszcze nie przyzwyczaiła się do jego żartów, które czasami są naprawdę śmieszne - Proszę... Przynajmniej udawaj, że potrafisz się normalnie zachowywać.

Wybucham głośnym śmiechem, spoglądając na twarz bruneta, który zdezorientowany marszczy brwi, najwidoczniej starając się zrozumieć słowo " normalnie ", którego nigdy nie lubił i nie rozumiał. Co zresztą zawsze udowadniał swoim sposobem bycia. Mi jednak to nie przeszkadza i pomimo opinii większości moich znajomych on jest najlepszą osobą, która pojawiła się w moim szarym i poukładanym życiu.

- Mamy jeszcze piętnaście minut - mówi mój ojciec, wchodząc do środka i stając obok mojego przyjaciela.

Widzę jak nerwowo poprawia krawat, mimo wszystko starając się ukryć stres, którym wręcz nim trzęsie. W odróżnieniu od mojej matki, on nigdy nie cieszył się, kiedy spotykałam się z jakimś chłopakiem - nawet, jeżeli był z dobrego domu. Trudno mi jest sobie wyobrazić, co musi czuć teraz.

- Kochanie posłuchaj mnie teraz - zaczęła moja mama, przybierając charakterystyczną barwę głosu, która mogła oznaczać tylko jedno - Nie garb się, nie wierć, nie odzywaj się, kiedy nie trzeba i zdecydowanie nie śmiej się podczas ceremonii... To same zasady obowiązują cię podczas późniejszej zabawy.

Wywracam oczami, po raz ostatni poprawiając ciemne włosy, upewniając się, że czerwone pasemko jest dokładnie schowane. Moja mama najprawdopodobniej zeszłaby na zawał gdyby się o nim dowiedziała - zwłaszcza na moim ślubie.

- Jakieś ostatnie rady? - pytam, bawiąc się bransoletką.

- Wycofaj się z tego! - rzuca Christian, dla otuchy delikatnie mnie przytulając - Nie przejmuj się... Ten facet już cię pokochał.

Uśmiecham się, delikatnie całując jego policzek. Następnie robię dokładnie to samo z moimi rodzicami, którzy starają się powstrzymać łzy. Wiem, że mimo tak niecodziennej sytuacji dalej jest to dla nich trudne. W końcu ich jedyne dziecko właśnie rozpoczyna nowy etap w swoim życiu.... A to nigdy nie jest dla nikogo łatwe.

- Skylar. Musimy iść - mówi mama, łapiąc moją dłoń, która trzyma aż do momentu, kiedy wszyscy stajemy przed drzwiami kościoła.

 Biorę głęboki oddech, ujmuję wystawioną rękę moje tatusia i spoglądam w jego oczy.

- Jestem z ciebie dumny Sky - szepczę i uśmiecha się delikatnie w moją stronę.

Odwzajemniam ten gest, powstrzymując cisnące się do oczu łzy i biorę pierwszy krok, przenosząc wzrok na ołtarz, gdzie czeka na mnie mój przyszły mąż.

Od autorki : Jak obiecałam, na święta zaczynam nową historię. Jest to dopiero początek, jednak mam nadzieję, że zainteresuje was na tyle, by czytać dalsze rozdziały. Jako, że to prolog, jest tutaj niewiele - resztę wiadomości zarówno o Skalar jak i reszcie bohaterów pojawi się w następnych rozdziałach. Do tego czasu zapraszam do zapoznania się z zakładkami. Całuje!