Ninth Day

Mrużę oczy, wytężając wzrok, by odnaleźć się w ciemnej przestrzeni. Światło bowiem już dawno zgasło - a przynajmniej tak mi się wydaję, ponieważ podczas całego zdarzenia upadłam i straciłam przytomność. Ocknęłam się, jak twierdzi Alex, piętnaście minut później, szepcząc najdziwniejsze rzeczy przeplatane imieniem mojego męża.

Od tego czasu zdążyłam się dowiedzieć, że jedyną osobą z działającą komórką jest Caroline - blondwłosa Angielka, którą odbywa w Paryżu służbową delegacje wraz ze swoim szefem. Po kilku nieudanych próbach telefonicznego kontaktu z innymi zgodnie przystaliśmy na jego tymczasowe wyłączenie, by oszczędzić i tak będącą już w ubogim stanie baterie.

Przeszukaliśmy również kieszenie i torby w poszukiwaniu drobnych przekąsek typu czekoladowe batony czy owocowe landrynki. Żadne z nas nie znalazło jednak nawet miętowej gumy, co po krótkim zastanowieniu wydaje się dość oczywiste, biorąc pod uwagę, że jest prawie dwunasta i każde z nas wybierało się właśnie do pokoju na zasłużony sen.

- Już lepiej? - pyta Alex, nawiązując do mojej bolącej głowy, która w przeciągu kilku godzin na pewno zostanie przyozdobiona fioletową gulą.

- Troszkę - przyznaję, odruchowo pocierając skronie. Nie zmienia to jednak faktu, że najprawdopodobniej zabiłabym dla mocnych proszków przeciwbólowych, by pozbyć się tego pulsującego miejsca w mojej czaszce, które jak na razie nie wydaje się odejść z własnej woli.

- Po tym, co zaprezentowałaś, nie liczyłbym na szybką ulgę - rzuca, na co delikatnie szturcham go w ramię. Naprawdę nie musi mi o tym przypominać! - Ciesz się, że nie masz ochoty wymiotować... A może raczej to my powinniśmy być za to wdzięczni. Ta mała przestrzeń zdecydowanie nie nadaje się do takich przeżyć.

Krzywię się na samą myśl o takiej możliwości. Zatrucie pokarmowe i wiążące się z nim wymioty są jednym z największych koszmarów mojego dzieciństwa i do dzisiaj zażywam wszystko, by ich uniknąć. Jest to również jeden z powodów, dla których tak bardzo boję się ciąży. Oczywiście istnieje jeszcze strach przed wychowaniem dziecka w rodzinie pozbawionej szczerzej miłości i zaufania, czego miałam okazję doświadczyć. Do tego jednak przyznaję się dużo rzadziej...

- Jak tam udał się wieczór z szampanem? - pytam, chcąc zmienić bieg moich myśli. Wpadanie w dodatkowy dołek nie wydaje się najlepszym rozwiązaniem w obecnej - i tak już kiepskiej - sytuacji.

- A muszę przyznać, że całkiem dobrze - odpowiada krótko. - Dziękuję.

- To wszystko?

Wydymam dolną wargę rozczarowana brakiem bardziej szczegółowych informacji. W duchu liczyłam na nazwę jakiejś dobrej restauracji czy miejsca wartego odwiedzenia, by móc zaskoczyć Lucasa.

- Spędziliśmy przemiły wieczór, jedząc typowo francuskie jedzenie, pijąc czekoladę i grając w szachy - mówi, przewracając przy tym oczami.

- Grając w szachy? - powtarzam, marszcząc zaskoczona brwi. To zdecydowanie nie pasuje do Alexa, który przeskakiwał ze mną przez bar. Mogę jednak zawsze się mylić, jako że tak naprawdę go nie znam.

- To ulubiona gra mojej narzeczona - wyjaśnia. - Czasami potrafi być całkiem interesująca.

Kiwam jedynie głową, nie wiedząc, co innego mogłabym zrobić. Dla mnie szachy były jedynie ucieczką od ćwiczenia podczas zajęć wychowania fizycznego i wydawały się w porządku tylko wtedy, kiedy mój przeciwnik nie pokonywał mnie, wykonując zaledwie kilka ruchów.

- Naprawdę! - upiera się, a w jego oczach pojawiają się kiedyś tak dobrze mi znane płomienie. - Co prawda sam nigdy bym ich nie wybrał, ale jak długo Diana jest dzięki temu szczęśliwa, nie będę narzekać. Miłość zmusza nas czasami do pewnych poświęceń, które po głębszym przemyśleniu wcale nie są tak wielkimi poświęceniami. Jestem pewien, że wiesz, o co mi chodzi.

Wymuszam uśmiech i spuszczam wzrok na moje palce, kiedy w środku mam ochotę krzyczeć. Cały dobry humor i chęć na przekomarzanie się znika, a nagłą potrzeba przytulenia się do mojego najlepszego przyjaciele jest jedynym, co czuję. Ja sama już dawno się w tym wszystkim pogubiłam. Nie tak jak ludzie, po których zachowaniu można poznać, że znajdują się w nowym dla nich mieście, a raczej jak małe dziecko w supermarkecie, któremu wydaje się, że zostało porzucone przez rodziców.

To ten sam rodzaj zagubienia, które towarzyszyło mi przez kilka tygodni, kiedy skończyłam osiem lat i nareszcie zrozumiałam, że krzyki moich rodziców nie są koniecznie krzykami wyrażającymi radość.

Z góry wszystko przecież wygląda kolorowo.

Mam przystojnego męża, który trzyma mnie za rękę w ciągu dnia, przytula w nocy i mówi, że wyglądam pięknie również wtedy, kiedy nie mam na sobie makijażu. Można by nawet powiedzieć, że uzupełnia mnie, naprawia to małe dziecko, które zostało pominięte w najmłodszych latach, i teraz uczy się walczyć z wszystkimi swoimi strachami. Wie o mnie prawie wszystko, jakbym była otwartą księgą i nigdy nie popełnia błędu przy wyborze ulubionych kwiatów czy koloru biżuterii.

Kiedy jednak strony się odwracają, ja mogę mówić jedynie o cudownym mężczyźnie, którego poznałam osiem dni temu. W mroku można bowiem dostrzec maskę, która chroni go i jego sekrety.

Próbowałam złożyć wszystkie elementy układanki. Może Nathan w jakiś sposób nadszarpnął jego zaufanie? Może nawet poszło im o dziewczynę? To mogłoby pasować. Lucas zachowuje się nadopiekuńczo zawsze wtedy, kiedy inny mężczyzna pojawia się w pobliżu - zwłaszcza jego własny brat. Czy jednak nastoletnia miłość mogłaby spowodować tak wielkie rany, by te nie zdążyły się jeszcze zagoić?

Usilnie wyobrażam sobie, że właśnie tak było i że to wydarzenie wcale nie wpłynie w dużej mierze na naszą przyszłość, okrywając zapomnieniem prawdę o tym, jakiego typu dziewczyną w rzeczywistości jestem.

Dla kobiet brak pewności siebie jest trudnym przeciwnikiem. Gdyby odjąć od tego miejsce, w jakim się wychowałam oraz moje wcześniejsze doświadczenie z uczuciem zwanym miłością, może byłoby inaczej. Może potrafiłabym odpowiednio zakręcić biodrami i wypchnąć usta, by zdobyć odpowiedzi na pytania, które prześladują mnie co nocy.

Wystarczy jednak wspomnienie przeszłości, bym mimowolnie się poddała.

Po dwóch godzinach siedzenia w czterech metalowych ścianach powoli zaczyna mi odbijać. Czuję się niczym gruby chomik zamknięty w małej, brudnej klatce, który drapiąc o pręty, uzyskuje jedynie słodkie słówka odnośnie jego wyglądu. Jakie jednak mają one znaczenie, kiedy on dalej się dusi?

Jedynym plusem tej sytuacji okazuje się poznanie Caroline. Wiele nas łączy, chociaż jeszcze więcej dzieli, co czyni ją atrakcyjniejszą. Ona również miała trudne dzieciństwo tylko jej rodzice rozwiedli się, kiedy miała dwanaście lat. Ma dwóch przyrodnich braci, którzy w odróżnieniu od niej, postanowili kontynuować rodzinny biznes ich matki. Podobno mają nadzieję, że dzięki ich modlitwie po zasmakowaniu pracy w korporacji jej się odmieni, ale Caroline uważa, że dopiero wtedy w pełni rozwinie skrzydła.

Marzyła o tym, by pewnego dnia zostać pilotem samolotu, ale z powodu lęku wysokości musiała nieco zmienić plany i obecnie chce przejąć dział reklamy i marketingu w firmie, której pracuje. Ja opowiedziałam jej o wybranej przez moich rodziców szkole biznesu i o moich własnych ambicjach pracy w jednej z nowojorskich redakcji. Kiedy przyznałam, że chyba jednak z tego zrezygnuje, odparła:

- Jesteś najgłupszą osobą, jaką w życiu poznałam! - Pokręciła głową. - Od dzisiaj będziesz pisać dla mnie!

Myślę, że to przypieczętowało naszą znajomość.

Teraz obie obserwujemy Alexa, która zasnął niecałe dwadzieścia minut temu i właśnie zaczął się ślinić. I nie mam tutaj na myśli małej kropelki w kąciku ust, a wielki ślinotok płynący ku szyi.

- Tak szczerze, to on jest całkiem przystojny - rzuca blondynka ze swoim brytyjskim akcentem.

Podnoszę wysoko brwi.

- Czy ty nie widzisz tego wodospadu, który właśnie znika za jego koszulką?

- Och przestań... To jest całkiem słodkie - upiera się przy swoim, wydymając dolną wargę.  - Jest przystojny. Przyznaj, że jest przystojny.

Mam ochotę się zaśmiać, słysząc powagę w jej głosie. Jeżeli tak wyglądają jej przemówienia, to kupię wszystko, co zareklamuje!

- Jest przystojny i nawet zabawny, ale również bardzo zajęty.

- Gadanie - burczy, wyciągając do przodu nogi. - Może stwierdzi, że ona jednak nie jest dla niego? W końcu kto uwielbia grać w szachy?

Jej twarz wykrzywia się w dziwnym grymasie, kiedy energicznie gestykuluje rękoma. Powiedziałabym, że nawet za energicznie, ponieważ przy okazji uderza mnie w głowę.

- To nie jest program Spełnimy Twoje Marzenia! - mówię z uśmiechem. - I zdziwiłabyś się jak dużo ludzi.

- Dziwnych ludzi...

- Czy zresztą nie podobał ci się twój szef? Mark? Mike?

Podnoszę brew, kiedy dziewczyna potakuję głową.

- No właśnie - mój szef! Narzeczona wydaje się prostsza do przeskoczenia...

Nie wytrzymuję i wybucham śmiechem, który odbija się i niesie echem po całym pomieszczeniu. 

- Nareszcie - szepcze Caroline, energicznie poderwawszy się do góry, kiedy winda powoli zaczyna zjeżdżać na dół. Podążam zaraz za nią, szczęśliwa, że nareszcie wydostanę się z tej metalowej klatki.

Te kilka godzin naprawdę dały mi w kość. Co prawda fizycznie ciągle się trzymam - ból głowy już dawno zmalał na sile, a dzięki miłemu towarzystwu udało mi się nawet pokonać falę snu  - psychicznie jestem jednak jedną wielką kupką pytań i nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam bez przynajmniej kilku odpowiedzi. W końcu każdy kanister benzyny kiedyś się przeleje i w efekcie wybuchnie.

Tak to jednak jest, gdy zaślepia cię pożądanie. Władzę nad tobą przejmują twoje własne emocje i odrywasz się od rzeczywistego świata. Dlatego, gdy mijasz ukryte w cieniu uliczki, gdy słyszysz dobiegające z ciemnych kątów przekleństwa, nie zwracasz na to uwagi - twój wzrok zaćmiewa to, czego pragniesz - i tak właśnie można się potknąć po raz pierwszy. A do tego nie mogę ponownie dopuścić.

Za dobrze znam ten słony smak towarzyszący ostremu jak brzytwa bólowi. Strach, który otula nas niczym koc, a ty poddajesz się mu, bo zanadto jesteś już zmęczony walką. Nawet nie smutne, a żałosne są takie chwile, gdy to strach staje się pocieszycielem, gdy lęk przeistacza się w dobrego towarzysza. Gdy po otwarciu oczu widzisz jedynie ciemność, bo zbyt długo nie oglądałeś świata. Kiedyś była to jednak codzienność, do której naprawdę nie mam ochoty wracać.

Obiecałam sobie, że już nigdy nie będą tą samą, małą Sky, która ledwo zdała ostatni rok liceum przez złamane serce. I wiem, że nie mogę wypłynąć od razu na głęboką wodę, ale również nie mogę dać Lucowi pięćdziesięciu dni na otwarcie się przede mną. Możemy robić to powoli, krok po kroczku razem odkrywać nasze tajemnice i zdobywać wzajemne zaufanie. Musimy jednak ruszyć do przodu, bo inaczej nasze małżeństwo skończy się zupełnie inaczej, niż początkowo chciałam.

- Na całe szczęście! - warczy Alex, stając po mojej prawej. - Jeszcze chwila, a doświadczyłybyście czegoś nieszczególnie ciekawego - dodaje, co biorąc pod uwagę jego dziwną postawę może oznaczać tylko jedno.

- Czyżby ktoś tutaj musiał do toalety? - pytam słodko, wymownie podnosząc brew.

Caroline wydaje się rozumieć, o co mi chodzi, ściskając chłopaka z drugiej strony.

- Tak i jeżeli nie przestaniecie, będziecie mogły to zobaczyć - rzuca, poruszając ramionami, by odepchnąć nas od siebie. - Mówię poważnie.

Zagryzam dolną wargę, starając się powstrzymać śmiech. Kilka sekund później drzwi widny się otwierają, a Alex wybiega z niej niczym oparzony i zaczyna przedzierać się przez tłum zgromadzony w lobby.

Ja podążam zaraz za nim, ciesząc się, że nareszcie będę mogła zmyć z siebie ten okropny zapach chloru. Do teraz jestem w niezłym szoku, że ani Caroline, ani Alex nie wypomnieli mi tego w ciągu tych kilku godzin. 

Nie udaje mi się jednak zrobić nawet dziesięciu kroków, kiedy moje stopy zostają oderwane od ziemi, a ciało przyciągnięte do ciepłej klatki piersiowej Lucasa. Jego ramiona otulają mnie dookoła, miażdżą płuca, praktycznie uniemożliwiając oddychanie.

- Sky - szepcze cicho, wsuwając nos w moje włosy i nabierając głęboko powietrza. - Skylar.

Wręcz czuję, jak jego mięśnie naprzemiennie napinają i rozluźniają się pod koszulką, kiedy powoli rusza do przodu ze mną na rękach.

- Gdzie idziesz? - pytam cicho, ciesząc się, że ta cała sytuacja jednak coś w nim obudziła. Może jednak nie będzie tak trudno, jak mi się wydawało? - Winda jest w drugą stronę.

- Na końcu korytarza są schody - wyjaśnia, pocierając dłonią moje plecy. - Od dzisiaj winda jest dla ciebie miejscem zakazanym - dodaje, na co wydymam dolną wargę. Naprawdę nie marzy mi się pokonywanie tysiąca schodów każdego dnia.

- Przecież to nie moja wina, że winda się zepsuła - burczę niezadowolona. - Zresztą czy wyobrażasz sobie mnie, schodzącą po tych schodach w szpilkach?

Przenoszę na niego wzrok, mocniej zaciskając ramiona wokół jego szyi, kiedy Lucas zaczyna pokonywać kolejne stopnie.

- W takim razie od dzisiaj nie jeździsz windą sama.

Kilka minut później Luc otwiera drzwi do naszego pokoju i stawia mnie na podłodze. Jest zmęczony i nie muszę spoglądać ponownie, by wiedzieć, jak bardzo stara się nie ulec pokusie zamknięcia oczu. Sama ledwo trzymam się na nogach, a wstałam prawie dwie godziny po nim.

- Chodźmy spać - proponuję, sięgając po jego prawą dłoń.

- Tak bardzo się o ciebie martwiłem, Sky - mówi, ignorując wypowiedziane prze zemnie zdanie i przyciąga mnie do siebie. - Nie powinienem puszczać cię samej. Wiedziałem, że to był zły pomysł - dodaje, zamykając oczy i opierając czołem o moje czoło. 

- Przecież nic mi nie jest...

- Byłabyś zdziwiona, Sky, jak duże szkody mogą wyrządzić małe rzeczy.

Niespokojny oddech wymyka się przez jego wargi, kiedy ja ciągle przetwarzam wypowiedziane przez niego słowa. Przypominają mroczy sekret, tajemnicę przekazywaną w cieniu nocy, by nie usłyszał jej nikt nieproszony.

- Nie rozumiem, o co ci chodzi, Luc - szepczę, skubiąc zębami dolną wargę. - Nie potrafię czytać w twoich myślach i nie znam cię na tyle dobrze, by móc się tego domyślić... Musisz wyrażać się jaśniej.

Niepewnie podnoszę ręce i ujmuję jego dłonie. Proszę, proszę powiedz coś - zaklinam, jednak sekundy mijają, a chłopak dalej milczy.

- Co takiego wyrządziło tak dużą szkodę? - pytam, starając się zachęcić go do otwarcia.

Przecież nie będę go oceniać. Nie będę płakać, śmiać się czy krzyczeć. Dlaczego więc miałby się bać powiedzieć mi, o co w tym wszystkim chodzi?

- Masz rację... - Nabiera powietrza i spogląda w moje oczy. - Dzisiaj wydarzyło się już wystarczająco dużo. Powinniśmy się położyć.

Całuje moje czoło i uśmiecha się delikatnie, zostawiając mi na noc kolejne pytanie.

Od autorki: Witajcie kochani !
Rozdział co prawda pojawia się dzień później niż bym tego chciała, ale hej... przynajmniej nie minął miesiąc czy nawet dwa :)). Jest również dużo krótszy niż początkowo zakładałam, jednak jedna ze scen ( może nawet ta, która spodobałaby się wam najbardziej ) jakoś mi tu nie pasowała... Powinna się ona jednak pojawić w następnym rozdziale, albo jeszcze następnym ! :*
Mam jednak nadzieję, że pokazał wam on co dzieje się w głowię Sky. I co myślicie o nowej postaci - Caroline?
Przechodząc jednak do ważniejszych rzeczy, chciałabym wam ogromnie podziękować za wszystkie komentarze pod dniem ósmym. Nie spodziewałam się, że będzie was tu tak dużo po takiej przerwie. Po prostu nigdy nie przestajecie mnie zaskakiwać i jestem wam za to ogromnie wdzięczna ! :**
Ściskam ! :*