Eight Day

- Nie wierzę, że udało ci się mnie na to namówić - burczę, zrzucając na podłogę ciepły ręcznik i zamykam oczy. Odważna. Muszę być odważna.

- Mam ponad metr osiemdziesiąt, wiec nie masz się czego obawiać. - Lucas uśmiecha się i chlapie wodą w moją stronę - Poza tym obiecuję trzymać ręce z dala od zapięcia biustonosza. Chociaż nie będę kłamał, mam bogatą wyobraźnię, więc kiedy będziesz już w wodzie, zacznę fantazjować.

Wywracam oczami i pocieram ramiona, które zdążyły pokryć się gęsią skórką. Czemu się jednak dziwić? Jest po siódmej, a my spędzamy czas w hotelowym basenie, który został zamknięty pół godziny temu.

- Jakoś to mnie nie przeraża - rzucam.

Nie mogę jednak tego powiedzieć o litrach wody, które znajdują się zaledwie kilka kroków ode mnie. Czy wspomniałam kiedykolwiek, że nienawidzę ośmiornic i panicznie boję się wody? A przynajmniej odkąd w wieku siedmiu lat wpadłam do morza. Po tym wydarzeniu nawet tonięcie w kreskówkach przestało być zabawne.

Może więc będzie lepiej, jeżeli jednak zrezygnuję z tego szalonego pomysłu, zanim wskoczę do basenu i zrobię z siebie totalną idiotkę.

- Obiecuję, że nic ci się nie stanie, Sky - mówi, a szczerość w jego głosie jest tak namacalna, że aż ściska mi serce.

Przełykam z trudem ślinę i kiwam głową, robiąc pierwszy krok.

Luc uśmiecha się w zrozumieniu i bierze mnie w ramiona. Jego ciało parzy moją skórę, kiedy powoli stawia mnie na pierwszy stopniu. Jesteśmy oddzieleni od siebie kawałkami materiału i mimo że w innej sytuacji najprawdopodobniej już zwróciłabym na to większą uwagę, teraz wszystko co czuję, to przerażenie. Chcę jedynie tulić się do niego i tylko do niego. Mam wrażenie, że dzięki temu zapomnę o otaczającej mnie wodzie i paraliżującym strachu.

- Nie bój się - szepcze, przyciskając mnie mocniej do swojej piersi. - Trzymam cię.

- Obiecujesz?

- Obiecuję. Nie pozwolę, żebyś była na sekundę sama. Nie pozwolę ci utonąć. Nie puszczę twojego ciała, dopóki nie będziesz gotowa i nie spuszczę z ciebie oka, aż osuszysz się ręcznikiem.

Spoglądam na chłopaka z wdzięcznością i stawiam kolejny krok, mocniej ściskając jego rękę.

- Jest ciepła - przyznaję, rozchlapując wodę stopą.

Jest inna, niż pamiętałam. Lekka, przyjemna, wydaje się wręcz tańczyć pomiędzy moimi palcami. Niczym nie przypomina zabójczej broni, która prawie pochłonęła moje drobne ciałko piętnaście lat temu.

Nie oznacza to jednak, że nagle przestała mnie przerażać. Dalej jest cichym zabójcą, który może zaatakować w najmniej spodziewanym momencie. Tylko tym razem mogę już nie mieć tyle szczęścia.

Podnoszę wzrok i uśmiecham się delikatnie w stronę Luca. To ten uśmiech, którym chcę pokazać mu nadzieję i wiarę w niego. W nas. W to wszystko, co udało nam się stworzyć podczas tych kilku dni, mimo że wydaje się to być jedynie małą kroplą w ocenie wydarzeń, które będą mieć miejsce.

- To basen z podgrzewaną wodą - wyjaśnia rzeczowo. - Jeżeli jednak nagle zrobi ci się zimno, to bardzo chętnie cię rozgrzeje.

- To raczej nie będzie konieczne... Nie mówiąc już o tym, że to dość nierozsądne, skoro oboje jesteśmy tylko w strojach kąpielowych.

Mimo paraliżującego strachu, nie mogę nie zwrócić uwagi na Lucasa. Widok jego wyrzeźbionego torsu chyba nigdy mi się nie znudzi. Jest to ciało, o którym marzą odtwórcy głównych ról, o którym można pisać nieskończoną ilość wierszy miłosnych i które przez najbliższe czterdzieści dwa dni będzie należeć tylko do mnie. I teraz stojąc po pas zanurzony w wodzie, wygląda równie pięknie. Aż zazdroszczę jej, że dotyka go tam, gdzie ja nie mogę.

- Jesteś pewna? - Podnosi zawadiacko brew. - To jedna z zasad jakich nauczono mnie w skautach: trzeba ocierać się ciałami, by wytworzyć ciepło.

- Będę pamiętać na przyszłość - rzucam, chcąc rozładować napięcie seksualne, zanim zapragnę rzucić się na niego.

Zaciskam szczękę, niepewnie robiąc kilka następnych kroków, aż staję na ostatnim stopniu. Woda sięga mi teraz do pasa, dzięki czemu Luc dalej może podziwiać moje różowe bikini.

Małe trójkąty ledwo zakrywają moje piersi, a majtki to wąski sznurek z odrobiną materiału z przodu i z tyłu. Według mnie strój pasuje bardziej do prostytutki czy striptizerki, jednak Christian ma najwyraźniej inne wyobrażenia co do tych kobiet.

- Ja również, ja również - powtarza i przyciąga mnie do siebie.

Zachłystuję się powietrzem, kiedy woda przykrywa moje ciało po samą szyję. Przez chwilę mam nawet wrażenie, że wszystko dzieje się od początku. Woda wlewa mi się do ust i nosa, kiedy w panice staram się zaczerpnąć powietrza, ręce i nogi działają jak powinny, ale moje ciało ciągle znajduje się pod wodą, a oczy zachodzą mgłą. Tonę. Schodzę pod wodę bez powietrza w płucach i mimo starań nie potrafię wrócić na powierzchnie.

- Sky. - Cichy szept dociera do mnie niczym echo, a delikatny oddech łaskocze prawe ucho. - Kochanie, spokojnie. Jestem przy tobie. Jesteś bezpieczna.

Otwieram szeroko usta i staram się nabrać powietrza. Lucas robi to samo - dokładnie tak jak w tych wszystkich filmach, kiedy kobieta rodzi dziecko, a ludzie wokół oddychają nerwowo razem z nią. I mimo że jest to częściowo denerwujące, pomaga mi.

- P...p...przepraszam - mamroczę, czując się delikatnie zawstydzona, że spanikowałam przy nim. Zdecydowanie nie tego chciałam.

- To ja przepraszam, nie powinienem tego robić - zaczyna, pocierając mój policzek. - Nie powinienem cię do tego zmuszać. Lepiej chodźmy do pokoju - proponuje, powoli ruszając w stronę schodków.

Cholera. Pięć minut temu dałabym się pokroić za te słowa, a teraz... Teraz mam wrażenie, że będę zwykłym tchórzem.

- Nie - mówię, a mój głos brzmi dużo pewniej niż bym się spodziewała. - Chcę.

Lucas zatrzymuje się wpół kroku i podnosi zaskoczony brew. Nie trudno mu się jednak dziwić - jeszcze chwile temu, ledwo schodziłam po schodkach basenu.

- Jesteś pewna? - pyta i mogę przysiąc, że jego palce mocniej zaciskają się na mojej talii.

Kiwam w potwierdzeniu głową i niepewnie opuszczam nogi, którymi wcześniej w panice oplotłam jego pas. Poziom wody momentalnie się zmienia - moje ciało zostaje przykryte praktycznie po samą szyję, przez co wbijam paznokcie w biceps Luca. Nie umiem się powstrzymać, reaguję wręcz instynktownie, jakbym chwytała się koła ratunkowego. Bo mimo tego, że chcę nauczyć się pływać, dalej jestem przerażona i dopóki nie będę pewna przynajmniej w dwudziestu pięciu procentach swoich umiejętności pływackich, nie ma mowy, bym weszła do wody sama.

- Okej - rzuca niepewnie i sadzając mnie sobie na boku, rusza na środek basenu. Jest jednak dużo ostrożniejszy - idzie powoli, co chwilę robiąc krótkie przerwy bym mogła przyzwyczaić się do wysokości wody. I dziwnym trafem to działa lepiej niż ciepłe okłady podczas miesiączki, bo kiedy stajemy w najgłębszej części, czuję się bezpiecznie. Co prawda sama nie zbliżyłabym się nawet do krawędzi, ale z Lucasem... z Lucasem wiem, że nic mi się nie stanie.

- Zaczniemy od podstaw...

Podnoszę pytająco brew, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu jakiś podpowiedzi.

- Słucham?

- Unoszenie się na wodzie.

- Unoszenie się na wodzie?

- Tak - mówi, jakby nawet trzyletnie dziecko potrafiło zrobić to z zamkniętymi oczami. Ja natomiast jestem skołowana i przez chwilę naprawdę żałuję, że nie skorzystałam z możliwości ucieczki.

- Nie umiem - szepczę, spuszczając wzrok.

- Każdy to potrafi - stwierdza, spoglądając w moje wielki oczy. - Ufasz mi?

Niepewnie kiwam głową i wykonuję jego prośbę - powoli opuszczam się plecami na wodę. I mimo tego, że czuję dłonie Lucasa pod moimi plecami i nogami, że czuję się stabilnie, mam wrażenie, że jeżeli zaraz nie zacznę ruszać rękami, to skończę na dnie.

- Spokojnie - mruczy, pocierając moje plecy pod wodą. - Przestań o tym wszystkim myśleć, skup się na czymś przyjemnym.

Mam ochotę zapytać, co kryje się pod słowem "przyjemnym", jednak ostatecznie zamykam usta i po raz drugi ulegam jego słowom. A przynajmniej się staram, ponieważ mimo wszystko nie umiem zapomnieć o wydarzeniu sprzed kilkunastu lat - jest to zmora, która chodzi za mną zbyt długo, by pozbyć się jej w dziesięć minut.

Ostatecznie zatrzymuję myśli wokół jego ust. Różowe i pełne nawiedzają moje sny od kilku dni, jednak jeszcze ani razu nie udało mi się ich skosztować - zawsze budzę się w momencie, kiedy już mam ich dotknąć. Na co dzień wcale nie jest lepiej - już kilkukrotnie przyłapałam samą siebie na dosłownym gapieniu się na jego wargi i mam wrażenie, że Luc również to zauważył. Powiedziałabym nawet, że chłopak bawi się moim kosztem, natarczywie je oblizując.

- Świetnie ci idzie - mówi, na co uchylam prawe oko.

- Naprawdę? - pytam zdziwiona - Bo ja mam wrażenie, że przypominam raczej wieloryba, który został wyrzucony na plażę i nie wie, co ma z sobą zrobić.

Blondyn prycha i zaczyna kręcić głową.

- W którym miejscu? -  Szczypie mnie delikatnie w bok - Wyglądasz cholernie dobrze w tym bikini. Aż mam ochotę wyrzucić wszystkie twoje ciuchy, byś chodziła tylko w tym różowym cudeńku.

Powtarzam wcześniejszą minę Luca i chlapię wodą w jego kierunku.

- Żebym zaraz ja cię do czegoś nie zmusiła - prycham, zamykając oczy.

- Zrobię wszystko co każesz, ma pani - mówi z zabawnym akcentem. - Najpierw jednak pójdziemy świętować.

Mimowolnie otwieram oczy i spoglądam na niego pytająco. Czy nie wystarczy mu, że weszłam już dzisiaj do basenu?

- Unosisz się, Sky. Sama.

 Chłopak uśmiecha się szeroko, aż w jego policzkach tworzą się dołeczki i unosi ręce na wysokość głowy.

Początkowo mam ochotę go uderzyć, nabić kilka siniaków na tej opalonej skórze i nakrzyczeć na niego, by już nigdy więcej tego nie robił. Moment później moje ciało tężeje - napinam się niczym struna, zginam wpół i idę prosto na dno. No prawie - Luc łapie mnie w ostatnim momencie, dzięki czemu moja twarz pozostaje na powierzchni.

- Unosiłam się? - pytam, połykając głośno powietrze.

Później odegram się za to, co zrobił.

- Tak. I to nawet kilkanaście dobrych sekund.

- O słodki ... - zaczynam, rzucając mu się na szyję.

Mam ochotę krzyczeć. Pochwalić się każdemu, że mimo wielkiego strachu udało mi się utrzymać się na wodzie. I może nie jest ze mnie jeszcze olimpijczyk czy nawet sympatyk tego sportu, ale po piętnastu długich latach po raz pierwszy zanurzyłam się dalej niż po kostki i jestem z tego powodu całkowicie, nieodwołanie dumna - bez względu, jak patrzą na to inni.

- Dziękuję - szepcze, łapiąc w dłonie jego twarz i całując oba policzki. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję.

- Nie masz za co - mówi, muskając palcem mój bok.

A ja reaguję tak, jak on tego pragnie - dostaję ciarek i przenoszę wzrok na jego wargi. Te pełne, różowe, nieosiągalne wargi, które znajdują się zaledwie kilka centymetrów od moich. On zresztą po raz kolejny mnie prowokuje, popycha do granic, kiedy w końcu nie wytrzymam i ulegnę, wykonując ten ostatni ruch, jednocześnie przegrywając niewypowiedzianą walkę. 

Cholera! Sposób, w jaki oblizuje usta, zdecydowanie nie ułatwia mi sprawy...

Może jednak warto się poddać? Odpuścić ten jeden, jedyny raz i zaznać tej tak długo wyczekiwanej przyjemności? W końcu to, że przegram jedną bitwę, nie oznacza, że nie mogę wygrać wojny, prawda? Prawda. Po co więc mam się męczyć?

Pocałuję go. Nareszcie go pocałuję i szczerze... Ostatnie, o czym w tym momencie chcę myśleć, to fakt, że będą tą osobą, która ostatecznie się poddała.

- Hej! - Głośny krzyk przerywa moje rozmyślenia i powoduje, że zaskoczona gwałtownie odsuwam się od ust Lucasa. - Wyłaźcie z wody! Basen jest już dawno zamknięty.

Zamykam w zaskoczeniu oczy i chowam głowę w zagłębieniu szyi blondyna. Nie umyka mi jednak siarczyste przekleństwo, które wypływa z jego ust - widać, że nie jest zadowolony z przebiegu sytuacji. Ja zresztą również nie skaczę z radości - było już tak blisko!

- Wychodzimy, wychodzimy... - warczy i zacieśniając uścisk wobec mojej talii, wynosi mnie z basenu.

Piętnaście minut później wsiadamy do windy i po wciśnięciu przycisku z numerem 0 ruszamy na pierwsze piętro, by potwierdzić chęć skorzystania z serwisu "śniadanie do łóżka". I chociaż na samą myśl o ciepłych babeczkach i naleśnikach z owocami cieknie mi ślinka, w tym momencie mam je głęboko w nosie.

Jedyne, co zaprząta mi głowę, to pocałunek. Cholerny pocałunek, który wydaje się mieć większe znaczenie niż sama ceremonia ślubna, którą mamy już dawno za sobą. Co prawda, nie mogę powiedzieć, że to oczekiwanie mi się nie podoba - czasami wydaje się wręcz przyjemne - jednak jak długo uda nam się to ciągnąć? Zwłaszcza, że oboje nie należymy do grupy najcierpliwszych.

- Możesz jechać już do pokoju, a ja jeszcze szybko polecę załatwić wszystko, co trzeba - rzuca, delikatnie pocierając moje plecy.

- Na pewno?

- Nic mi się nie stanie, Sky - mruczy, a kiedy metalowe drzwi windy zaczynają się otwierać, posyła mi ostatni uśmiech i rusza w stronę recepcji.

Wzdycham i wymieram numerek mojego piętra.

Tego dnia zdecydowanie wydarzyło się za dużo - zaczynając od niebezpiecznej lekcji pływania i kończąc na prawie pocałunku. Patrząc bowiem na to wszystko z pewnej perspektywy, ja i Lucas praktycznie się nie znamy. Jesteśmy parą, która wzięła ślub i od tamtego momentu ciągnie na wzajemnym pożądaniu, zamiatając wszystkie brudy pod dywan. A mimo wszystko nie mogę się powstrzymać - jestem niczym ślepiec prowadzony za rękę.

Czy jednak zawsze trzeba postępować racjonalnie? W końcu ludzie mają prawo do popełniania błędów. I niektórzy mogą nazywać mnie głupią, ale wolę podążać za tym, co podpowiada mi w tym momencie serce niż mózg.

Chociaż miałam już okazje przekonać się, jak bardzo bolą takie złe decyzje.

- Dobry wieczór, Skylar, która woli, kiedy mówi się do niej Sky.

Alex wyłania się zza zakrętu, zgrabnie wsuwając się pomiędzy zamykające się drzwi. Zaraz za nim pojawia się szczupła blondynka, która bezszelestnie zajmuje miejsce w prawym rogu windy.

- Cześć, Alex. - Uśmiecham się i kiedy oboje wciskają odpowiedni numerek piętra, nareszcie ruszamy w górę - Jak tam muzea? - pytam, nawiązując do jego planów, które przedstawił mi zeszłego wieczora.

- W porządku. Jestem jednak szczęśliwy, że mam to już za sobą - rzuca, na co posyłam mu zdziwione spojrzenie. Wersal jest piękny! - Nie przepadam za zakupami.

I już mam dopytać, o co dokładnie mu chodzi, kiedy światła gasną, a winda gwałtownie staje.

Od autorki: Witajcie kochani !
Z góry chciałam przeprosić za długą nieobecność. Nie będę się rozwodzić nad jej powodami, jednak przeprosiny zdecydowanie wam się należą. I to nie jedne !
Jeżeli chodzi o rozdział to nie należy on ani do najdłuższych ani do najlepszych. Naprawdę jednak nie chciałam kazać wam dłużej czekać i przez ostatnie dwa dni wycisnęłam z siebie tyle ile mogłam. Mam nadzieję, że spodoba się przynajmniej części:*
Przechodząc jednak do tego co najważniejsze - zajdą tutaj pewne zmiany. Co prawda pod każdym postem obiecuje większą aktywność i jak na razie skutków nie widać, jednak tym razem jestem naprawdę zdeterminowana, by uporządkować to i owo. W końcu jeżeli udało mi się poukładać moje życie, dlaczego miałabym poddać się  tutaj? W przeciągu kilku dni w Aktualnościach pojawią się daty następnych rozdziałów, których (bardzo!) postaram się trzymać. Trzymajcie kciuki by tym razem się udało !
Wszystkie zaległości u was nadrobię do niedzieli!
Całuje i ściskam wszystkich którzy czekali! :***